აბა, დაფიქრდით. ბუმერანგი განკუთვნილია უკან დაბრუნებისთვის. ის სწრაფი და მსუბუქია. დიდი ზომის ბუმერანგმაც კი 80 კილოგრამიან ზრდასრულ კენგურუს დიდი-დიდი თავი ატკინოს. მართლაც რომ შეეძლოს მისი წაქცევა, უკან დაბრუნება ნამდვილად არ იქნებოდა საჭირო.

სინამდვილეში, მას მფრინავი ხელკეტის ფუნქცია არ ჰქონდა. ბუმერანგს იყენებდნენ შავარდნების იმიტაციისთვის, რათა გარეული ფრინველები ხეებზე გაჭიმული ბადეებისკენ მიერეკათ. ეს იყო ხისგან დამზადებული, ბანანის ფორმის, ერთგვარი „ფრინველებზე მონადირე ძაღლი“.

ბუმერანგი აბორიგენების ექსკლუზივიც არ ყოფილა. უძველესი სასროლი და უკან დასაბრუნებელი ჯოხი პოლონეთის კარპატებში მდებარე ოლაზოვას გამოქვაბულში აღმოაჩინეს. მისი ასაკი 18 000 წელზე მეტია. მკვლევრებმა გამოსცადეს და ჯერ კიდევ მუშაობდა.

ეს გვაფიქრებინებს, რომ ბუმერანგების ხანგრძლივი ტრადიცია არსებობდა - კარგი ბუმერანგის ფიზიკური თვისებები იმდენად ზუსტია, რომ ნაკლებად სავარაუდოა, ის ერთჯერადი იყოს.

აბორიგენების უძველესი ბუმერანგი 14 000 წლისაა.

1340 წლიდან (ძვ. წ.) ძველ ეგვიპტეშიც იყენებდნენ სხვადასხვა ტიპის სასროლ ხის იარაღებს. დასავლეთ ევროპაში I საუკუნეში გოთები იყენებდნენ სასროლ ჯოხს (კატეია) ფრინველებზე სანადიროდ, რომელიც, აცდენის შემთხვევაში, უკან ბრუნდებოდა.

მეჩვიდმეტე საუკუნეში სევილიის ეპისკოპოსმა აღწერა კატეია: „გალიური სასროლი იარაღის ნაირსახეობა, გაკეთებული ძლიერ დრეკადი მასალისგან, რომელიც გადაგდებისას დიდხანს არ მიფრინავს მისი სიმძიმის გამო, მაგრამ უკან ბრუნდება. მის გასატეხად ძალიან დიდი ძალაა საჭირო. თუ მას საქმის მცოდნე ისვრის, იგი უკან უბრუნდება მსროლელს“.

სავარაუდოდ, ავსტრალიელი აბორიგენები იმიტომ გახდნენ ბუმერანგების მიმდევრები, რომ მათ ვერ გამოიგონეს მშვილდ-ისარი. აბორიგენული ტომების უმეტესობა იყენებდა როგორც ბუმერანგებს, ასევე სასროლ ჯოხებს (კილიებს), რომლებიც უკან არ ბრუნდებოდა.

სიტყვა „ბუმერანგის“ პირველი გამოყენება დაფიქსირდა 1822 წელს. ის სიდნეის მახლობლად, მდინარე ჯორჯთან მცხოვრები ტურუვალის ტომის დიალექტიდან მოდის.

მათ ენაში სანადირო ჯოხის აღმნიშვნელი სხვა სიტყვებიც იყო, თუმცა „ბუმერანგს“ უწოდებდნენ დასაბრუნებელ სასროლ ჯოხს. ტურუვალი დჰარუკის ენობრივ ჯგუფს მიეკუთვნება.